شمس می گوید شیرینی ایمان در آن نیست که گاه باشد و گاه نباشد. چنین نیست که تنها هنگام عبادت، کار ایمان کنیم و وقت آشامیدن و اشتغالات دنیوی، کار غیر ایمانی!

باید چنان باشیم که همه کارهای ما ، از هر نوع، نهایتا برخاسته از یک صفت و رو سوی یک قبله داشته باشد. آنچه اهمیت دارد نه صورت ظاهر رفتار، بلکه آن دلیلی است که آن کار را انجام می دهیم؛ پس به عقیده شمس می شود چنان زندگی کرد که خوردن و خوابیدن ما تفاوتی با عبادت و دعای ما نداشته باشد، بلکه عین آن باشد: اسبابی برای تعالی وجود.

کتاب حجره خورشید- سودابه کریمی -ص ۵۹- صحبت ۲۹